Fixeren

Gefixeerd zijn op..

Ergens iets van vinden. Ik doe het nogal eens. Wellicht constant, maar niet altijd bewust. Ik word via social media benaderd door een man die mij graag een vraag over dwang en drang wil stellen. Nadat ik zijn profiel heb bekeken en zie dat hij werkzaam is in een sector die niks met de zorg van doen heeft, ben ik naast nieuwsgierig ook al een beetje op mijn hoede. Ik nodig hem uit zijn vraag te stellen. Zijn bericht begint met dat hij graag eens gefixeerd wil worden. Of ik enige mogelijkheid zie.

Hij wil graag een keer gefixeerd worden, of ik mogelijkheden zie.

Als verpleegkundige werkzaam in de GGZ ben ik gewend zogenaamde grappige opmerkingen te krijgen over ‘dwang en drang interventies’. Vooral fixeren levert bij sommige personen gedachten op die mijn inziens een andere werksector betreffen. Mijn alarmbellen gaan af. Maar die van jou toch ook? Wees eens eerlijk: welke gedachte heb jij na het lezen van het verzoek van de beste man?

Ik heb de neiging het bericht weg te drukken, maar ik lees toch verder. In de tweede alinea beschrijft hij dat hij een familielid heeft die verblijft binnen een zorginstelling voor gehandicapten. Bij een woede uitbarsting wordt dit familielid gefixeerd. Wellicht had hij kunnen beginnen met deze alinea. Ik geef hem het voordeel van de twijfel. Verdere correspondentie wijst uit dat hij graag wil ervaren hoe het voor deze persoon is, of het zo erg is als wordt beweerd door media en een beetje gewoon uit nieuwsgierigheid. Langzaam stel ik mijn waardeoordeel iets bij.

De instelling waar zijn familielid verblijft kan of wil niet ingaan op zijn verzoek. Nu ik mijn oordeel over de vraag van meneer heb bijgesteld, vind ik dit eigenlijk heel erg jammer. De betreffende instelling heeft hem met zijn verzoek verwezen naar de GGZ. Er kunnen verschillende redenen zijn waarom de instelling niet wil meewerken, maar angst lijkt mij hierin leidend. Overigens kan ik zijn verzoek niet makkelijk inwilligen, om het simpele feit dat binnen de GGZ instellingen waar ik werkzaam ben er niet tot heel weinig gefixeerd wordt. Bovendien zijn er verschillende fixeermethodes en middelen en wil hij graag ervaren wat zijn familielid ervaart.

Maken we er niet iets heel geheimzinnigs van?

Mijn boodschap met deze blog? Dat het in veel situaties goed kan zijn je waardeoordeel te checken voordat je reageert, of niet reageert. Maar bij deze ook een andere oproep: zullen we als hulpverleners en organisaties zo open en transparant als mogelijk zijn over onze zorg? Ook over de minder leuke interventies? Ik denk dat dit alleen maar leidt tot meer begrip en het haalt het ‘enge’ er voor de buitenstaander vanaf. En grote kans dat die buitenstaander ooit te maken krijgt met onze zorg, zelf of in de nabije omgeving. Laten wij ervoor zorgen dat deze buitenstaanders geen waardeoordeel vormen gebaseerd op halve berichten. Want zeg nou zelf: als iemand al meer dan een jaar op zoek is naar een instelling waar hij even kan ervaren wat zijn familielid ervaart in crisissituaties, maken we er ook wel iets heel geheimzinnigs van.