Kinderlogica

Spanningsregulatie op een campingstoel

Familieweekend. Op een camping. En een bonte avond. Ik laat me door een achterneefje overhalen ook een ‘stukje’ te doen. Zeg maar eens nee tegen een enthousiast kind. Ik besluit, na die eerste vlaag van verstandsverbijstering, om niet nog meer buiten mijn comfortzone te treden. Daar zijn andere familieleden veel beter in. Ik breng mijn werk wel naar de camping. Met de hoop dat de titel ‘spanningsregulatie’ afschrikt en ze me zullen vergeten. Echter het woord levert bij de jongere generatie juist het tegengestelde effect op. Voor zo’n 20 volwassen familieleden en een tiental kinderen presenteer ik vervolgens midden op een campingveldje een bewustwordingsoefening over  spanningsregulatie. Inderdaad niet het meest voor de hand liggende ‘stukje’ voor een bonte avond. Heel erg sexy is het ook niet.

Mijn grootste uitdaging zit voor mij in het gras

Ooms, tantes, neven en nichten een bewustwordingsoefening laten doen, met rode schouders op campingstoeltjes in de zon, enkele met een biertje in de hand. Omgeven door nog smeulende barbecues. Maar mijn grootste uitdaging zit voor mij in het gras. Achterneefjes en -nichtjes van nog geen 10 jaar, die mij vol verwachting aankijken. Kinderen zijn niet mijn dagelijkse doelgroep, dus ik doe mijn best vooral hen bij de oefening te betrekken. Ongeacht de setting en de doelgroep slaag ik erin met de oefening het belang en effect van gedachtensturing in spannende situaties aan te kaarten. Ik ben een beetje verbaasd. Immers mijn ‘stukje’ volgde op door kinderen ingestudeerde dansvoorstellingen en een epische vertolking van het tietenlied door mijn nicht. Onmogelijk te evenaren, neem dat maar van mij aan.

Ze vinden alles wat ik zeg erg ‘ja duh logisch’

Het meest verbaasd ben ik over de reacties van de kinderen. Zonder nadenken geven ze op al mijn vragen de juiste antwoorden en ze vinden alles wat ik zeg erg ‘ja duh logisch’. Als deze kinderen doorkrijgen dat dit mijn werk is zijn ze stomverbaasd. “Verdien je hier echt geld mee?” “Dit is toch een makkie?” “Dit weet toch iedereen?”

Dus bij deze mijn ‘bonte avond stukje’ in een kindernotendop:

“Ja, voor een dansoptreden ben ik wel eens zenuwachtig. Te zenuwachtig is niet goed want dan vergeet je de pasjes. Je moet dan gewoon aan leuke dingen denken. En de coach is bijgelovig en wil ons allemaal even aanraken, daar wordt zij weer rustig van.”

Dan ga ik nu maar weer aan het werk. De (kinder)logica in hulpverleners terug naar boven halen.