Verwarde personen

Als het een groep mensen was van een bepaalde komaf, dan zouden de media er direct opgedoken zijn. Ze zouden alle ins en outs van de groep beschrijven en waarschijnlijk zou er ook meteen een actiecomité ‘voor’ en ‘tegen’ samengesteld zijn.

Wat is verward zijn? Wie zijn die verwarde personen? Het kan in ieder geval niet onduidelijker en meer anoniem, en dat voor een probleem dat steeds ernstiger lijkt te worden. Vroeger werd het bij een nieuwsbericht of melding al vrij snel duidelijk dat het om een persoon ging met psychiatrische problemen en/of ernstige sociale problematiek. Als je tegenwoordig de krant openslaat, lees je voortdurend over ‘verwarde personen’. Is het een bewuste keuze dat we de term ‘verwarde personen’ gebruiken? Weten we niet over wie of wat het gaat? Is het een bewuste keuze om een probleem zo onduidelijk en anoniem mogelijk te benoemen? Vaak lijkt het zo dat iets niet gedefinieerd en opgelost hoeft te worden, als het niet geadresseerd wordt.

“Iedereen is wel eens verward.”

Verwarde personen: het klinkt als vreemd, eng en ernstig. Toch hebben we op de wereld, in Europa en binnen Nederland allemaal plekken met verwarde personen. Bovendien is iedereen toch wel eens kortere of langere tijd verward. Of niet?

Verwarring is hetgeen dat iemand meemaakt die verward is. Het lijkt ook een mooi moment. Een moment van bezinning of een voor een ander lastig te definiëren moment om te komen tot een goede state of mind. Hierin zorgt de verwarring voor een meer onbevangen, mogelijk gedwongen manier om mee te maken wat je doet en waarom. Verwarring kan ook gebruikt worden om onszelf of de ander de kans te geven om weer op het juiste pad te komen of nieuwe wegen in te slaan. Maar is dit wel zo’n vrijwillig traject?

“Wat niet weet, wat niet deert.”

Dit alles is volgens mij niet het enige dat wordt bedoeld met de term ‘verwarde personen’ uit de media. Daar heeft de term iets anoniems, iets onduidelijks, iets vreemds en iets engs. Het heeft vooral de lading van ontwijken en niet mee bemoeien. Wat niet weet wat niet deert. Daar schort volgens mij iets aan.

Zolang je niet direct in je nabijheid last van iets hebt, bestaat het ook niet. Is dit een bewuste keuze of een normale reactie op iets ongewoons? Als je een probleem ziet, moet je het ook oplossen. Dus als je het probleem niet ziet, hoef je er ook niets aan te doen. Is dit nu wat er gebeurt met de term ‘verwarde personen’ in de media? Gaat het niet gewoon over mensen in nood? Gedefinieerde, bekende problematiek van mensen in nood. Mensen met een groot probleem? Een probleem van psychische ziekte en daardoor psychosociale problemen, of net andersom? Zij hebben er niet voor gekozen. Als je zonder familie, vrienden, naasten, huisvesting, werk en geld op deze aardbol rondloopt, dan blijft er niet veel over om vrolijk door het leven te gaan. Laat staan als daarnaast nog sprake is van een ziekte.

“Wie heeft het lef?”

Moeten we met onze ogen dicht kijken? Moeten we onze blik afwenden van deze veel voorkomende taferelen? Of gaan we ingrijpen? Ingrijpen kunnen we namelijk hartstikke goed. Kijk maar naar de somatische zorg. Als er sprake is van lichamelijke problemen, doen we er alles aan om deze te verhelpen. We zijn helden als we iets doen. We krijgen prachtige commentaren als er succesvol wordt ingegrepen. Of als we onze ouderen bezoeken om eenzaamheid op te lossen.

Maar wie heeft het lef om in te grijpen bij situaties die ontsporen, bij de ‘verwarde mensen’?
Daar is naast lef ook oprechte belangstelling voor nodig en het vermogen om echt contact te maken. Het mooist zou zijn dat mensen in zo’n situatie vrijwillig voor hulp kiezen, maar soms moet dit dan in een gedwongen kader in een daarvoor gespecialiseerde omgeving.
En wat is daar mis mee?
Niet alleen om de overlast op te lossen, maar om mensen echt te helpen. Om ze te behandelen, zodat ze minder last en hinder ondervinden van hun eigen problemen.
Achteraf pas kan diegene aangeven of er goed gehandeld is.

Maar is niets doen niet erger dan ingrijpen ?