Zuster Marie
Daar zit een luchtje aan
Onder de HBO-V studenten is tijdens mijn studeerperiode de ouderenzorg niet de populairste stroming. Het lukt mij om de verpleeghuizen te mijden, tot het derde leerjaar. Helaas ontvang ik tijdens deze stage weinig ondersteuning bij de schoolopdrachten op HBO niveau, om de simpele reden dat HBO-ers weinig vertegenwoordigt zijn op de werkvloer in de ouderenzorg. Of ik dan niks geleerd heb? Niets is minder waar.
Oertijd
Vooral van één zuster in het algemeen heb ik veel geleerd. Zuster Marie. Nog van de tijd dat incontinentiemateriaal gewassen werd en ook poetsen nog tot de ‘zusterhandelingen’ behoorde. Nog voor aanvang van het koffiemoment in de ochtend heeft Marie het incontinentiemateriaal al opgeruimd. En elke ochtend gaat deze zuster met een poetsdoek langs de leuningen aan de muur. Elke ochtend de frisse geur achterlatend van ….. poep! Marie spoelt trouw elke ochtend het gebruikte incontinentiemateriaal uit in de wasbak, om het vervolgens op te vouwen en als poetsdoek te gebruiken. Een spoor van ontlasting achter zich latend.
Marie is dementerend en Marie is nog steeds zuster. Dus probeer niet voor haar te zorgen, of haar te begrenzen. Steevast krijg je te horen: ‘Ben ie mien baos? Nou dan. Anmakn, iemand moet hier het werk doen.’ En met pech krijg je een mepje van ‘de poetsdoek’ tegen je billen.
Marie spoelt elke ochtend het incontinentiemateriaal uit in de wasbak, om het vervolgens als poetsdoek te gebruiken. Een spoor van ontlasting achter zich latend.
Elke dag een strijd om Marie uit het washok te houden, bij de afvalemmers vandaan. Achter Marie aan poetsen als ze toch een doekje of luier heeft weten te bemachtigen. Veel getrek en gesjor aan een oude mevrouw die boos wordt als haar werk wordt onderbroken. Continue strijd tussen zuster Marie en de ‘neie buusjongn’ (nieuwe snotapen), zoals ze ons jonge zusters noemt. Niet liefkozend gok ik.
De ommekeer komt als we zuster Marie niet meer belemmeren schoon te maken, maar haar hierin iets sturen. De nachtdienst zorgt ervoor dat er een sopje en genoeg schone doekjes klaar liggen voor mevrouw. En ze krijgt haar eigen ‘washok’, zonder afvalemmers. Zo heeft zuster Marie nog 3 maanden elke dag de leuningen schoongemaakt, dit keer een lekker geurtje achterlatend, en de schone theedoeken (‘luiers’) opgevouwen. Totdat het echt niet meer ging en ze het zusterschap moest staken. Zuster tot haar 93ste jaar.
Totdat het echt niet meer ging en ze het zusterschap moest staken. Zuster tot haar 93ste jaar.
Zorg wordt altijd mooier als we de mens achter de patiënt willen zien. En we deze mens niet belemmeren in het zijn. Waardevollere lessen als dit bestaan er toch niet? Ik had zuster Marie in ieder geval niet willen missen.
Tijdens mijn werk als trainer en coach neem ik deze lessen uiteraard ook mee. Standaardlijstjes en protocollen kunnen zeer nuttig zijn, maar elke situatie en elke persoon is anders. Mooi al die ondersteuning in de zorg, maar laat contact en de mens het middelpunt zijn. Dat maakt de zorg juist zo mooi en waardevol, voor alle partijen.
