Bee(s)tje psychotisch
“Carla, er komen beesten uit mijn t.v.”
Zijn ogen zijn groot, maar staan vriendelijk. Als Menno psychotisch wordt is al zijn vriendelijkheid snel verdwenen om plaats te maken voor angst. Echter betekent dat ook angst bij de verpleging, omdat zijn angst zich meestal presenteert als agressie. Menno heeft zijn postuur niet mee en die 2 bij 2 meter staat ook nog eens vol met een veelvoud aan plaatjes. Denk er een motor bij en je verwacht dat hij naar zijn stamkroeg van de Satudarah rijdt.
Beestenboel
Ik werk deze dienst samen met 3 collega verpleegkundigen. Niet voldoende om Menno fysiek onder controle te kunnen krijgen mocht dit nodig zijn. Ik bied Menno allervriendelijkst rustgevende medicatie aan. Menno lacht vriendelijk terug, maar weigert. Hij heeft het niet nodig zegt hij. Ik doe nog een voorstel om een wandelingetje te maken samen, maar Menno heeft echt zin om t.v. te kijken. Hij vertrekt weer naar zijn kamer. Ik neem de kans om mijn collega’s te raadplegen. Deze psychose dienen we zo snel mogelijk in de kiem te smoren. De beelden van de vorige keer staan nog op mijn netvlies; de angst in zijn ogen en zijn onvoorstelbare fysieke kracht. De in te zetten interventies worden met mijn collega’s besproken en net als ik de psychiater wil bellen staat Menno weer bij de verpleegpost.
De beelden van de vorige keer staan nog op mijn netvlies; de angst in zijn ogen en zijn onvoorstelbare fysieke kracht.
“Hey zuster, ze komen nog steeds die t.v. uit. Heb je daar iets voor? Wat moet ik doen?” Je pillen nemen, denk ik, maar zeg het niet. Ik stop het tabletje in mijn broekzak en besluit met hem mee te lopen naar zijn kamer. Menno is nog steeds allervriendelijkst: “Je gelooft me niet he?” “Ik twijfel aan je waarneming als ik eerlijk mag zijn,” antwoord ik. Menno moet een beetje lachen, maar oogt ook iets beschaamd, alsof hij nu zelf ook twijfelt. Op mijn hoede, met de hartslag in de keel, stap ik met hem zijn kamer binnen. Is het wel verstandig alleen met hem mee te gaan?
Op zijn kamer aangekomen schrik ik.
Op zijn kamer aangekomen schrik ik. Nog niet zo lang geleden waren de televisies nog lompe dingen. En het blijkt dus dat daar best een nest kakkerlakken in past, die zich vervolgens via het kapotte aan/uit knopje naar buiten wurmen. Met het schaamrood op de kaken moest ik toegeven niet meer aan zijn waarneming in deze te twijfelen. Om vervolgens samen met Menno in lachen uit te barsten. Ik heb nooit meer zo gelachen met een patiënt als toen met Menno. Daar kan geen tabletje tegenop begreep ik van hem. Een zeer goede les deze dag, zoals Menno mij leerde: “Carla, geen één gek is altijd gek. Of we zijn het allemaal.”
Tijdens de ASV trainingen van KIES wordt er aandacht besteedt aan de waardeoordelen die we hebben over het gedrag van de ander. Het is belangrijk om je bewust te zijn van deze oordelen. Maar ook om deze oordelen te checken bij de ander alvorens over te gaan op handelen. Die les heb ik inmiddels al van Menno geleerd. Cursisten hebben vaak ieder hun eigen anekdote. Wat is die van jou?
