Het incident beheerste mijn leven
En dan…. Die ene late dienst, eind februari. Er vindt een heftig incident plaats.
Tijdens mijn werk als verpleegkundige in de Forensische zorg maak ik de nodige incidenten mee. Het ene incident raakt me meer dan het andere. Inmiddels weet ik aardig hoe mijn lijf reageert op de heftigere incidenten: mijn nachten zijn dan onrustig, met veel dromen over het werk.
Veelal heb ik in de auto, al rijdend naar mijn werk, een draaiend gevoel in mijn buik. Mijn hart in mijn keel als ik de afdeling op kom. En in contact met de patiënt voel ik mij vaak een tijdje onzeker en moet ik het vertrouwen in mijzelf en in de patiënt weer terug zien te vinden. Na een tijdje merk ik altijd dat dit gevoel weer weggaat en dat ik weer op een prettige manier in het werk kan staan.
En dan…. Die ene late dienst, eind februari. Er vindt een heftig incident plaats.
‘Als ik maar een paar nachten kan slapen, dan ben ik er wel weer!’
Mijn lijf reageert in eerste instantie weer hetzelfde. Ik heb slapeloze nachten en als ik wat slaap droom ik veel over het werk en het incident. Ik voel me zeer gespannen en de tijdens de autoritten naar het werk is dat gevoel in mijn buik er weer. Ik denk bij mijzelf: ‘Als ik maar een paar nachten kan slapen, dan ben ik er wel weer!’. De nachtmerries blijven echter en ook na het nemen van slaapmedicatie worden de nachten niet beter. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik herstel maar niet.
Mijn leven wordt totaal beheerst door die ene gebeurtenis op het werk
Een maand na het incident ben ik op een feestje. De beat van de muziek dreunt door mijn lijf en voor mijn gevoel sta ik ineens weer midden in het incident. De spanning giert door mijn lijf. Binnen een kwartier sta ik weer buiten. Wat een moment van ontspanning moest zijn, wordt een moment van hevige paniek!
Ik besef dat het tijd is om wat meer te doen aan deze spanning en om hulp te gaan zoeken, want zelf kom ik er duidelijk niet uit. Wat volgt zijn een aantal traumatherapiesessie en inmiddels kan ik weer zeggen: ‘Het gaat goed met mij!’
Tijdens de trainingen kom ik met regelmaat collega’s tegen die ook een heftig incident hebben meegemaakt. Opvang en nazorg is in mijn beleving dan ook een zeer belangrijk onderdeel in de trainingen die wij geven.
Met dank, al klinkt dit misschien een beetje gek, kijk ik terug op een enerverend jaar! Door mijn ervaring kan ik beter aansluiten bij zowel collega’s, alsook de patiënten die iets traumatisch hebben meegemaakt. Voor in de trainingen neem ik vooral mee: Zorg goed voor jezelf! Let op je eigen signalen en als je er niet zelf uit komt: zoek hulp! We zijn immers allemaal gewoon mens.
